Była jak szmaragd...

Witajcie kochani, dzisiaj nie kolejna seria Instagram'a, lecz opowiadanie, dawno nic nie pisałam nic zaawansowanego, w sumie moje prace jak teraz czytam, nie są godne oklasków, czy podziwu, są nadzwyczaj przeciętne. Nie wiem co zrobić by poprawić mój styl pisaniny, więc tak pomyślałam, może strzelić w inny klimat. Z opowiadań, które przeczytałam ostatnio, najbardziej podobała mi się historia z DongWoo (Infinite), więc postanowiłam, stworzyć coś takiego... 

Catch me When I fall -tło

GOT7 -Junior

JinYoung szedł powolnym krokiem przez zatłoczoną seulską ulicę, czuł się samotny, kurewsko samotny. Był samotny, mimo setek ludzi otaczających do z każdej strony, ale cóż z takiej obecności, skoro żaden człowiek nie poświęci mu uwagi? Cóż z takiego tłumu? Patrząc prawdzie w oczy wszyscy znają go jedynie ze światła fleszy, kamer, teledysków, lecz nie znają jego myśli uczuć, wygasających uczuć. Był pusty... Jakby ktoś dał mu zastrzyk szczęścia, wypełnił go radością, a ona uciekła niczym dusza. Dusza powierzona komuś, komu wierzymy że będzie o nią dbał. Powierzył ją tej, która powierzyła jemu duszę. Powierzył ją tej, która wzięła duszę ze sobą i zniknęła. Była jak sen, chwile spędzone z nią, były wiecznym stanem nieważkości, pragnął takiego ubarwienia w życiu. Kiedy odeszła, wróciła rzeczywistość, niczym koszmar, przytłaczająca egzystencja. Wszedł na klatkę schodową szarego, zimnego bloku i powłóczystym krokiem wszedł, na piąte piętro, następnie kierując kroki do swojego mieszkania. Panowała cisza i mrok, zapracowany od świtu do nocy, myślał że wygasną wspomnienia, żar uczucia. Można by rzec że tak było, jednak ogień w jego sercu, ciągle się tlił, przywracając wspomnienia. Usiadł na skórzanej sofie salonowej, przymykając powieki. Samotność, tak samotność to stan który przeraża wielu ludzi i stan do którego musiał przywyknąć. Nigdy nie wierzył w takie uczucia jak miłość, przywiązanie... Do czasu aż jego wzrok natknął się, na intensywnie szmaragdowe tęczówki i w tedy wiedział że są niepowtarzalne, niezastąpione, w przeciwieństwie do barw oczu kobiet, które niczym duchy, przenikały przez jego egzystencje. Odchylił głowę do tyłu, jego ciało przeszedł dreszcz, przy spotkaniu z chłodną powierzchnią siedziska, wpatrywał się w biały sufit, nocą pokrywał się granatem, mimo że oświetlający księżyc lubił się w odcieniach bieli. Gdyby można było dotknąć duszy, jego byłaby jak biel księżyca, skropiona smolistą czerni, piekielnego cierpienia. Zaś jej? Nie umiał odpowiedzieć na to pytanie, gdyż poznał jej idealną, za razem fałszywą maskę. Wszedł do łazienki, by wziąć krótką kąpiel, która jednak takowa nie była. Woda była gorąca jak ich wypełnione pasją pocałunku, rozgrzane namiętnością ciała, nie pamiętał tego ciepła, za dużo czasu upłynęło. Dwa lata szarej rzeki, zabrudzonej myślami o niej, nudny nurt pozwolił mu zatonąć w rutynie. Chciałby rzucić się w wir życia, jednak nie mógł wypłynąć, nie, on nie chciał wypływać. Chciał zatonąć po raz kolejny w szmaragdzie, ukojeniu. Ułożył się na dużym zimnym, pustym łożu, wplótł dłoń w czarne, wilgotne kosmyki włosów pociągając je. Syknął z bólu, ból to co jedyne mu pozostało, ból dawał mu znać że jeszcze żyje. Te chwile były najgorsze, musiał zasnąć, sen nie przychodził, myśli krążyły wszędzie w całej sypialni, a naczelną myślą była.. Zatonął w myślach.

Koniec.

Dawno nie pisałam opowiadania,
jak mi wyszło?
Insta JunHoe może pojawi się w tym tygodniu.
A wiecie że przegapiłam trzecią rocznicę bloga?
Więc jestem z wami już trzy lata i życzę sobie kolejnych trzech lat,
proszę nie opuszczajcie mnie, kocham was!

Yuki