[NGU!] Czy zostaniesz moja sztuką?

Witam w dzisiejszym show!

Never Grow Up!
02. Czy zostaniesz moją sztuką?

>klik<

Nie ma nic tak wspaniałego jak, ulewny, zimny, szary poniedziałek. Nie ma nic tak wspaniałego, jak gadanie z kumplem przez telefon, do trzeciej w nocy, o pierdołach, wypijając przy tym calutką butelkę wina. W końcu, nie ma nic tak cudownego jak wstawanie o szóstej rano, z lekkim kacem i ogromnym niedospaniem. Tak, Lisa z pewnością mogła sobie pogratulować.

Przeciągnęła się na łóżku, ziewając przy tym przeciągle. Wstawanie rano był jej przekleństwem, z chęcią by sobie pospała, jednak jej matka, pewnie nieźle by ją zganiła, za taki niegodziwy występek. Po odbyciu porannej toalety oraz ubraniu się w idealnie czysty i wyprasowany mundurek, udała się na śniadanie.

W jej domu pierwszą osobą jaka wstawała była matka, w pełni podporządkowana ojcu i jego pracy, szykowała mu śniadania, a następnie sobie i córce. Matka Lisy, nigdy nie pracowała w korporacjach, prowadziła firmę internetową z kosmetykami. Dlatego jej córka, poza szkołą (w której nie wolno było się malować), zawsze miała najlepszy makijaż ze wszystkich koleżanek.

Po zjedzeniu ciepłego posiłku, pan Manoban odstawił naczynia do zlewu, a następnie pożegnał się z córką i żoną całusem w policzek. Nieco później mieszkanie opuściła Pranpriya, osamotniając panią domu.

Siedząc w metrze mało co nie usnęła, brak snu wpływał na nią bardzo źle. BamBam twierdził nawet, że jest bardziej drażliwa jak jest nie wyspana, niż jak ma okres. Wyszła leniwym krokiem z pociągu, idąc w kierunku białego budynku, w części pokrytego szklanymi ścianami. Zostawiła w szafce rzeczy i poszła do sali, była nawet cztery minuty przed czasem, co często się nie zdarza.

-Dzień dobry, cukiereczku -jasnowłosy stanął obok niej -nie wyspało się?

-A ty? Wyspałeś się cukiereczku? -odgryza się.

-Wyspałbym się, gdybyś do trzeciej nad ranem nie zawracała mi głowy, o twoich problemach z mężczyznami -wywrócił oczami.

-Moich problemach z mężczyznami?! A co to wczoraj było: bo SuMin to ma spoko sylwetkę, no ale Rose jest inteligentna. Nie wiem z kim pójdę na studniówkę?

-Dobra, wygrałaś... A Ty? Z kim idziesz? Z Dean'em?

-No chyba że nie z Tobą -wytknęła język -a tak poważnie... To nie wiem czy jest to dobry pomysł by go zaprosić.

-Dlaczego? -zaciekawił się -Jakieś problemy sercowe? To nie jest twój jedyny?

-Raczej mój były -założyła ręce pod biustem -poza tym jest lepszym kandydatem, od Ciebie.

-No wiesz?! Po tylu latach przyjaźni?! Ja liczyłem na ślub, dzieci, dom, Audi w garażu! A Ty mi że on jest lepszy ode mnie?!

-Dom, dzieci, ślub? BamBam, chory jesteś? Przecież Ciebie, nie interesuje nic na stałe.

-Zależy z kim -fuknął.

-Dzieci ze mną mieć nie będziesz, podobno katolicki jesteś, a ze mną to związek kazirodczy -zaśmiała się.  Umilkła jednak, kiedy na korytarz wkroczyła pani Song, stara panna i wielbicielka kotów.

Uczniowie weszli do sali z posępnymi minami. Kumpimook, jak zawsze wchodził ostatni i pierwszy wychodził z sali, zazwyczaj w ekspresowym tępie.

-Buawakhul! Znowu palisz! Śmierdzi od Ciebie na kilometr tytoniem. Żadna dziewczyna nie będzie Cię chciała na męża, jak będziesz tak śmierdział.

-To pani też paliła, jak męża pani nie ma? -klasa wybuchnęła śmiechem.

-Cisza! A ty do... -nie zdążyła dokończyć.

-Do pedagoga, pewnie czeka na mnie z zieloną herbatą i ciastkami kokosowymi.

-Nie! Do dyrektora!

-Spoko, będę siedział na perskim dywanie i popalał cygaro, a nie tak jak wy na krzesłach, plebsy.

Kiedy wyszedł z klasy LaLisa, poczuła się bardzo samotna. Znacie pewnie to uczucie, kiedy musicie siedzieć sami w ławce, bo waszego ziomka nie ma na zajęciach?

Zajęcia trwały do godziny szesnastej, jednak nastolatka miała jeszcze lekcje szkicowania o osiemnastej. Rozłożyła wielki, błękitny parasol, pod którym zaraz znalazł się Tajlandczyk. 

-To co? Tam gdzie zawsze? Dzisiaj mam zajęcia z tańca później...

-Nie obraz się Bammie, ale dzisiaj umówiłam się z kimś innym. 

-Nie wybaczę Ci -parsknął -no dobra, podprowadzisz mnie pod salon gier?

-A sam nie trafisz?!

-A sam to zmoknę? 

Kiedy każde rozeszło się w swoją stronę, skierowała się do studia tatuażu, gdzie pracował jej drugi, najlepszy przyjaciel i były chłopak -Dean. Przywitali się całusem w policzek, następnie rozsiadła się w wielkim, czarnym, skórzanym fotelu. Zamówili pizzę, gdyż oboje byli wygłodnieli, nim to nastąpiło współpracownik chłopaka powiedział, że musi się wcześniej urwać z roboty i jechać z dzieckiem do lekarza. Po napełnieniu brzuchów i rozmowie o błahostkach, nastała cisza. Lisa powoli piła colę z małej puszki, a Dean piwo z zielonej butelki.
-Zmieniłeś kolor włosów -bardziej stwierdziła, niż zapytała.
-Tak, kiedyś trzeba było -odparł, przeczesując dłonią włosy -mam coś dla Ciebie -dodał po chwili i wyszedł na zaplecze, po czym wrócił z kartką papieru w dłoni. Dziewczyna wzięła ją, widząc w niej swoje odbicie. Autoportret był wspaniały, mężczyzna miał niesamowity talent, jednak nie wszystko ułożyło się w życiu, tak jakby tego pragnął.
-Dziękuję, jest wspaniały -szepnęła. Usiadł na oparciu je fotela i westchnął ciężko, patrząc na ścianę przed sobą z poprzyklejanymi projektami.
-Wiesz Lisa, każda moja praca, którą tutaj widzisz, jest inspirowana Tobą. Tylko i wyłącznie Tobą.
Siedziała oszołomiona, mając pustkę w głowie. Milczała, licząc że cisza przyniesie jej odpowiedz.
-Mną?
-Tak... Ja wiem że, nie jesteśmy już razem i nie będziemy, ale... Czy chciałabyś... Nie, nie tak... Czy zostaniesz... Moją sztuką?

Jak myślicie czy Lisa zostanie sztuką Dean'a?
Yuki